Гэта старонка не была вычытаная
АГАТА
Ой, не, цëтачка! няма,
Як відаць, жывога ў сьвеце.
Тыдзень часу, пасудзеце.
Як пашоў у чацьвер з дому —
Тут-жа блізенька зусім —
І няма і невядома,
Дзе ён, бедны, і што з ім.
Хоць-бы ведаць, што з ім стала —
Не адхіліш ты бяды,
Жаласьць сэрца б так ня рвала,
Менш гадалася-б тады.
ЦЁТКА НАСТА
Так, галубка, на ўсё воля божа,
А было-б лягчэй,
А нудота гэта — што яна паможа?
Толькі душу муціць, толькі сэрца гложа,
Не самкнеш вачэй.
Так, Агатка. А свайго-ж мы лёсу
Ня мінём ніколі:
Сьмерць усюды знойдзе, прыдзе безгалоса,
Замахнецца нагле, натачыўшы косу,
Ці дома ці ў полі.
АГАТА
Так то так, ды ня людзкая
Доля выпала яму!
Дзе душа яго блукае?
Хто па ёй паспагадае?
