Гэта старонка не была вычытаная
Дзед стары быў як аглушан,
Як-бы гром яго прышыб,
І язык стаў непаслушан,
Не варочаўся, прыліп.
Банадыся бацьку у ногі!
БАНАДЫСЯ
<poem>Не карай нас, татка, строга!
Глянь ласкавымі вачыма.
Гэта я зьвяла Якіма.
З ім тайком і зьвянчаліся,
На тваю дабрату спадзяваліся.
АДАМ
Ну, што кара тут паможа?
Толькі-ж, дзеткі, так нягожа…
Злосьці я на вас ня маю
І караць ня буду вас.
Што-ж? дабра вам пажадаю! —
Са сьцяны ён зьняў абраз,
Той стары абраз, каторы
Дзед Казімер паважаў
І прад ім так шчыра ў горы
Ўсе надзеі пакладаў.
Маладых благаславілі.
— Ну, дай божа шчасьця вам! —
Іх на покуць пасадзілі.
Выпіў, зьмяк зусім Адам,
Па плячу пастукаў зяця.
