Гэта старонка не была вычытаная
І пачне расказ цікавы,
Як даўней жылося:
Ёй у сьвеце рознай справы
Сьведкай быць прышлося.
Бабка Мар‘я аўдавела,
Дзеткі паўміралі.
Гаспадарка так змарнела
І з зямлі сагналі.
Не па праўдзе рассудзілі
Справу маладзіцы.
Дзе-ж падзецца? прыхілілі
Мар‘ю чужаніцы.
Вось і служыць, век зжывае
У чужых слугою.
Мусіць, доля ўжо такая
Век быць сіратою.
Але бабка ўсім давольна
І ня мысьліць злога
Тым, хто выгнаў сваявольна
З мужніна парога…
А вятруга ня сьціхае —
Плача і галосіць,
Плача горка і ўздыхае,
Бы ратунку просіць.
А пад тую песьню жалю
Бабка, як званочак,
Сыпле слоўкі, бы каралі
Ніжа на шнурочак.
