|
На дварэ даўно сьцямнела,
Людзі ў вёсках леглі спаць,
Толькі моладзь не хацела
Слаўны вечар пакідаць,
І дапраўды: быў прыўдалы
Першы цёплы вечарок!
Прэльлю пахнуў грунт адталы,
Глуха булькаў ручаёк,
Аб вясьне разносіў весьці
Мілым шэпатам сваім.
Сьмех дрыжэў у адным месьце,
Песьні чуліся ў другім.
Так зычліва зьзялі зоры,
Мабыць радыя вясьне,
А зьнямелыя прасторы
Штось таілі ў цішыне,
Мусіць радасьць, бо дзяўчата
Сьпевы ладзілі ў сяле,
А Паўло, йдучы да хаты,
Быў зусім навесяле.
|
