Гэта старонка не была вычытаная
Прагна ловіць вухам зыкі,
Чуе — тлум ідзе вялікі,
Ловіць словы-ніці.
А Тарэся — вось хвароба! ―
Сыпле словамі, як бобам,
Вось ужо здалася!
Няма конца таму сьпеву
І ўсё плешча на Матэву!
А, каб ты спраглася!
„Ну, чакай-жа ты, брахуха!
Што-ж ты плешчаш, падла-шлюха?
Дакраніся плоту,
Адаб‘ю ахвоту!“
— Вось ён плот, няшчасьце наша!
Тут заварана ўся каша!
Раскідайце чортаў плот!
— Раскідаць мой плот?! папробуй!..
Ах, ты, гадаўка, хвароба!
Абармот ты, абармот! —
І Аўгеня―шусь з засады,
Не яна—дасьць вожаг рады,
А Тарэся—крок назад.
Анямелі жанкі нашы,
Так іх вожаг той настрашыў,
Не кабета, а вар‘ят!
Няўжо-ж марна іх турбота?
Нё-ж назад вярнуць ад плота?
Не, пастой, брат, дудкі!
Не дажджэцца яе ліха,
І Тарэся, як ваўчыха,
Налятае хутка.
