Гэта старонка не была вычытаная
Як-бы ён прапаў суздром.
Хоць ты ў неба бі абухам,
Хоць ты дохні пад кажухам,
Хоць у сьценку стукай лбом.
Рэчкі ўсюды памялелі,
Пераходзяць куры ў брод,
І стаяць па дзьве нядзелі
Згоны, зьбіўшыся на мелі…
Эх, марнуецца народ!
Поп і ксёндз не памагалі,
Вецер вухам не павёў.
Хмары спалі, ці прапалі
І на шэлег не зважалі
Ні малітваў, ні тых слоў.
II
У сяле трывога,
Непакой, згрызота,
Охкае Гілёрык,
Божкае Дарота:
„Будзе галадоўля,
Людзям безгалоўе,
Прападзе збажынка,
Зьнішчыцца скацінка…
Дзе той дождж падзеўся?
Што ён так марудзіць?
Божа ты мой, божа!
Што ўжо гэта будзе?“
