Гэта старонка не была вычытаная
Ці ў кішэнь, ці чорт іх знае,
Ці куды ён залажыў?
Толькі ён расьперазаўся—
І бутэлечкі дзын-дзын!
Лукашоў тут гнеў прарваўся.
— Вот як, я іх, чортаў сын!
Вот як! вот як! — ходзяць боты,
Як калёсы з-пад гармат.
— Прападай, чатыры злоты!!
Падавіся імі, гад!
БАБКА
Ах, Лукаш! які пасьпешны!
Даў прыбытак яму бог…
Ты, Лукаш, сапраўды, сьмешны,
А вось доктар і памог!
Бабка хітра так міргае,
І Лукаш адразу зьвяў:
„А мо‘ й праўда, чорт іх знае!..“
Гнеў яго увесь апаў.
Ён і сам быў рад, прызнацца,
Што такі канец бог даў,
Толькі-ж брыдка зразу здацца.
БАБКА
Ты-б наўперад запытаў
(Бабка бліжай наступае,
А Лукаш даў крок назад).
Сын ці дочка? а то лае…
