Гэта старонка не была вычытаная
І пакорна, як агня.
Эй, Тацяна! сюды, жыва!
Міг — зьяўляецца яна,
Падбягае і маўкліва —
Мусіць помніць пявуна —
На Данілу пазірае,
А ён толькі ссунуў броў:
— Бач, цялежка вунь старая,
Зацягні яе дамоў! —
І Тацяна за драбіны,
Ды бягом з канца ў канец!
— Во, Тацяна малайчына!
Во, Даніла маладзец!
1909 г.
|}
