Гэта старонка не была вычытаная
— Пётра! справа за табою —
Годзі, досыць гаманіць! —
Рушыў Пётра першы з месца
І махае рукавом.
— Эй, Гануля! скажу нешта,
Ну, скарэй адно, бягом! —
Ганна, праўда, падбягае,
Нос уцерла аб падол…
— Ну, чаго табе? — пытае,
Азіраецца вакол.
Змоўклі хітрыя мужчыны.
Муж пачаў свой прыгавор:
— Бачыш, Ганна: унь драбіны —
Завязі іх на свой двор!
— Што?! Гануля перабіла: —
А бадай ты не даждаў!
Хіба я табе кабыла,
Каб мяне ты запрагаў? —
Так Пятруся адчытала,
Што Пятрусь, як пень стаіць.
І ў другіх ахвота спала
Баб пры людзях зачапіць,
Тут Даніла засьмяяўся,
Ўперад вышаў і сказаў:
— Я таго не спадзяваўся,
Каб верх жонцы муж аддаў.
Вось Тацяна — срэбра літа.
Хто тут з вашых ёй раўня?
І разумна, працавіта
