Гэта старонка не была вычытаная
А якія вочкі!
Бачаць сярод ночкі!
А якія лапкі!
Да як яны цапкі!
Ах, ты, мой каточак,
Чорненькі насочак!
Ідзі-ж, коцік, да мяне:
Не пакрыўджу цябе, не.
Яўкнуў коцік, выгнуў сьпінку,
Хвост падняў, як корбу,
Але ў тую-жа хвілінку
Шусь каток у торбу!
IV
І панесьлі катка у поле.
А там чыста — ні кусточка,
Ні хваінкі, ні дубочка,
Адны межачкі ды ролі.
Няма дзе катку схавацца:
Чуць сінее лес далёкі,
І сяло за тры валокі,
Як катку там ратавацца?
Плача ў торбе коцік, плача:
„Мяў, мне душна! Мяў, мне цесна!
Б‘ецца сэрцайка балесна,
Бо мне грозіць сьмерць, няйнача“.
Кот бурчыць і гурчыць,
Лапамі дзярэцца,
