Гэта старонка не была вычытаная
Ня судзіла-ж мне прырода
Стаць мацней ад дуба.
Рача, рача! ой, кароткі
Век мой чараціны!
Як жыву я ў час паводкі —
Ня відно чупрыны!
Мокну, гіну, гнуся, рача,
Пад напорам хвалі.
Хто-ж па мне ўздыхне, заплача?
Хто дасьць кроплю жалю?
Прыдзе восень, пажаўцею,
Як з тае жаўтачкі.
Вось увага, добрадзею,
Долі, тэй лайдачкі!
А на лёдзе на падсьцілку
Палажу я косьці.
А хто прыдзе на магілку,
Што на тым пагосьце?!
Рача, рача! ёсьць на сьвеце
Многа нешчасьлівых…
Вылезь з норкі, рача-квеце —
Смутак твой — ня дзіва!
І заплакаў тут
Наш чароцік горды.
Рак-вусач ані шэп!
Ну, як камень цьвёрды!
