Гэта старонка не была вычытаная
Рача, рача! ёсьць на сьвеце
Многа нешчасьлівых,
Вылезь з норкі, рача-квеце:
Смутак твой — ня дзіва.
Я — гаротнік, якіх мала,
Ты паслухай толькі:
Я на грунце нятрывалым
Распускаю голькі,
Распускаю іх вясною
Ў часе халадэчы.
Веюць ветры нада мною,
Ломяць мае плечы.
Сам я тонкі, сам я кволы,
Хоць і, праўда, гібкі.
Як сьцялюся я над долам,
Няхай скажуць рыбкі!
Я адзін, няма заслоны.
Не растуць там лозы,
А мой лісьцік, мой зялёны,
Смокча тля, стракозы.
Я люблю прасторы, сонца,
Я цягнуся ўгору,
Ды ў каленях маіх донцы
Шкарлупяць ня ў пору.
Я-б хацеў стаць, як колода:
Быць магутным люба.
