І вусы задрыжалі
З гэтакага жалю.
Пытае сом лагодна,
Ну, як бацька родны.
— Ну, як жывеш, карась?
— А так сабе, ня дрэнна:
Качаюся, як князь,
Прысмакі ем штодзенна. —
Зьдзівілася тут рыб‘я грамада:
Вось выпаліў, дык выпаліў, брыда!
А ялец той схаваўся ад стыда.
— Цікава, — кажа сом, — цікава!
Зьдзівіў ты нас, карась, яй-права!..
Ну, а скажы: ты смуцішся, ці не?
— Чаго смуціцца мне?
Ня ведаю такога пачуцьця —
Цярпець я не магу ні смутку, ні ныцьця!
І часу не хачу на тое глупства траціць:
За глупства гэтае ніхто мне не заплаціць.
— Ты кажаш — траціць часу.
Навошта-ж траціш час?
— А вось які мой сказ:
Люблю поэзію, жыцьця майго украсу,
І з ёю я ня ведаю згрызот,
Поэзіяй і смутак адганяю:
Зашыюся ў чарот
І вершы там складаю!
Зьдзівіўся сом, вачамі ўскінуў язь
І кажа карасю:
Поэт ты наш, карась!
