Гэта старонка не была вычытаная
Помню быццам праз сон,
Павярнуў там заслон,
Як лез вон з-за стала, каб устаць.
Далей помню — Антон,
Прышоў з „Татусам“ ён
І вучыў яго рапарт аддаць.
Так я піў і гуляў,
Так дзядзькоў віншаваў
Вялікодным вясёлым дзяньком.
А дамоў як дыбаў,
Дык чарцей я склікаў,
На нябожчыкаў трос кулаком.
І ўсю ноч напралёт
Чаркі кідалі ў пот,
І ня мог галавы я падняць.
Дачакаю за год,
Дык кажу напярод:
Не пайду больш дзядзькоў віншаваць.
1912 г.
|}
