Гэта старонка не была вычытаная
А „мажджэр“, чортаў сын,
Зноў упёрся, як клін.
— Ну, яшчэ, брат, адну прапусьці!
Што парадзіш, валяй!
Даў бог сьвята — гуляй!
Што казанскай глядзець сіратой?
Прападаць — прападай!
Пі, валі, не шманай —
Як пусьціўся ў дарогу — ня стой!
Ад Каруся ізноў
Да Каруся пашоў:
Двух я маю дзядзькоў-Карусёў.
Пабажыцца гатоў,
Што ня чуўся мазгоў,
А ў вачох сьвет мяцеліцу мёў.
Выпіў-рэзнуў і там,
А як вышаў, і сам
Не магу я ніяк разабраць.
Я ня верыў вачам
І даў волю нагам
Ды Пятруся ідуць.
Людзі скажуць, як я, —
Горка доля мая, —
Апыніўся у дзядзькі Пятра.
Мне-ж дарога свая
Цямней ночкі была,
Ў цень яе агарнула мара.
