Гэта старонка не была вычытаная
Так гамонім ды зноў
Стол накрыты гатоў
Пірагоў, бабак, скораму шмат.
Дзядзька зараз устаў
І ў каморцы прапаў —
Засьвярбеў у мяне, браткі, нос!
Я нядоўга чакаў:
Дзядзька важна сягаў
І бутэльку пад пахаю нёс.
Дзюбанулі мы з ім.
Праўда, дзядзька Яхім
Толькі вусы крыху памачыў.
— Пі ўжо ты, бо старым
Цяжка косьцям маім,
Ды, прызнацца, я сёньня хапіў.
Сядзімо мы, гудзëм
І гаворку вядзём,
І пра бацьку мы ўспомнілі тут.
— Многа страцілі ў ім,
Кожны ўспомніць дабром,
Хоць у службе ён быў такі крут.
Дзядзька далей расчаў
І пра бацьку сказаў —
Мо‘ каб горкія думкі прагнаць: —
Доўга грудзі ён ссаў.
Хтось яго запытаў:
„Калі кінеш ты цыцку ўжо ссаць?“
