Гэта старонка не была вычытаная
Падняў шурум бурум
3 радасьці Амброжы:
Узабраўся на стол,
Лапцямі тупоча,
Крышыць, ломіць, бы вол,
Полы горне ў прыпол —
Танцаваць сам хоча!
Людзі сталых гадоў
Проста лезьлі з скуры
І на сотні ладоў
Выхвалялі дзядоў,
Здольнасьць іх натуры.
А яны, скакуны,
Поўныя запалу,
Як блазны-буяны,
Рэпяць — пот льле буйны,
Здабываюць хвалу.
То назад, то ўпярод…
Скончаць—пачынаюць…
Б‘юць далонямі ў бот,
Ды ў адзін той заход
Яшчэ й выцінаюць:
„Ой, ты, куме, мой кумок!
Бадай табе трасца ў бок!
А бадай ты не даждаў:
Дзе ты ўночы прападаў?
