Гэта старонка не была вычытаная
АНТОЛЯ
Гэта божжа моц кіруе
І на троп яе вядзе.
А тымчасам міска далей
Ідзе, ладзіцца на плёс.
Хлесянуў тут Нёман хваляй,
Міг — і ў вір яе панёс!
І над цёмнай глыбінёю,
Дзе ён пеніўся, бурліў,
Нібы крэпкаю рукою
Завярцеў і закруціў,
Закруціў і ня пускае
Ані ўзад, ані ўпярод.
Кружыць міску і ганяе
Страшны той вадаварот
А жанкі ўсе чарадою
Ціха берагам ідуць
За той міскай і вадою,
Цуда нейкага там ждуць.
Ідуць важна крок за крокам,
Ня спускаюць міску з вока.
А яна памалу з віру
Выбіваецца на плёс,
І яе ў чарот, аіры
Нёман роўненька панёс,
Далікатна, асьцярожна,
Дзе павольней, дзе баржджэй,
То адкіне ўзад трывожна,
То ўпярод рване дужэй
