НАША СЯЛО
Між узгоркаў над ракою Выглядае сіратою Наша беднае сяло. Убраў стрэхі мох калматы На бок скрыўленыя хаты, Як-бы ў дол яно ўвайшло.
І зьліліся ў плех будынкі, Ў шыбы ўсаджаны лучынкі, Ці анучак цэлы жмут. Спарахнела наша школа, Згніў паркан усесь наўкола — Школка горбіцца, як склют.
Збоку вербачкі крывыя, Бы кабецінкі старыя, Нуднай кучкаю стаяць. Нёман ногі ім змывае, Вецер голькі іх люляе, Лісьці жаласна шумяць.
