Старонка:Zbor t1v1 1928.pdf/113

НЯЗБЫТНЫЯ НАДЗЕІ

Ціха калосьсе, схіліўшы галовы,
Шэпчуць у межах палёў.
Толькі-ж ня слухае неба іх мовы —
Скаргі ржаных каласоў.

Сіняе неба ўсё сонцам заліта.
Полудзень. Вар. Цішына,
Дожджыку просіць зялёнае жыта,
Прагне вады ярына.

∗
∗     ∗

Ша! Хмарка, хмарка дарагая
Паўзе па небе з-за лясоў!
Яна — надзея, радасьць гаю,
Жаданьне красак, каласоў,

Бо сонца-ж так пячэ бяз жалю,
Бо душна, горача ў палёх,
Смуга сухая крые далі,
Мальбы-ж расьлін ня чуе бог.