Старонка:Vodgulle 1922.pdf/99

Адкрыты дарогі табе, чалавеча,
На поўдзень, на захад, на усход.

Ты вольны, нябога, ідзі, куды хочаш.
Я даў табе сілы ярэмьі пабіць,
Даў чуткія вушы, арліныя вочы,
Я даў табе душу і сэрца любіць.

Вы-ж зьбілісь з дарогі, вас ноч ахапіла,
Арліныя воча патухлі у вас,
І водзіць вас ў полі нячыстая сіла,
Агонь ў вашым сэрцы пагас.

Аб чым-жа сумуеш, бядак неспакойны?
Акінь сваім вокам прыгожую даль.
Ахамяніся, будзь сын мой дастойны,
І радасьць пазнаеш, адкінеш свой жаль.

27/VIII 1917 г.

|}

НЕЎСПАГАДНАСЦЬ.

Слаўся дым па тых прасторах,
Дзе ляталі няжывыя
Людзі-брацьці, для каторых
Учынілі баль ліхія.

Сьмерць вар‘яцтва тут рабіла
Над людзьмі і над зямлёю,
Злых пачаткаў цьмішча-сіла
Перайшла па ёй з касою.

Ўвесь пабіты, лес валяўся —
Ўзмах вайны ўсё нішчыць, глушыць
Ў неба гэты дым ўзьнімаўся,
Каб яго спакой парушыць.

Але ціхі, неўспагадны
Сініх высяў шыр - прасторы,
І скрозь наміткі ядвабны
Белых хмар: сьмяялісь зоры.

10/IX 1916 г.