Старонка:Vodgulle 1922.pdf/78

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Перайсці да навігацыі Перайсці да пошуку
Гэта старонка не была вычытаная

Глеба цёмная, сьляпая,
Глеба злосьці, гневу—
Абудзілась цьма людзкая,
Плод ліхога севу…

Эх, дубы, дубы! вякамі
Вы зьбіралі сілы,
Не звалодаў віхар з вамі,
Вас здалелі пілы

Ашальмованы вам чолы,
Сьсечаны кароны,
І, пасеўшы на верх голы,
Там крычаць вароны.

23/III 1921 г.

|}


ГЛУХАЯ ДАРОГА.

Плачуць ціха і смуткуюць
Дзьве сястрыцы, дзьве пуцінкі,
Што ў палёх адны пустуюць
І што глухнуць каляінкі:

«Чаму конь тут воз ня цягне?
Чаму людзі тут ня ходзяць?
Ці прале́глі мы на багне?
Ці тут злыя калабродзяць?

А мы глухнем, зарастаем,
Ветры з долам нас зраўнялі,
Разлучылі з мілым гаем…
Ой, чаго-ж мы дачакалі?

Каб мы зналі, то ніколі
Тут ня ле́глі-б, не снавалісь“…
— Эх, сьлед цьмяны чужой волі!
Вас пра тое ня пыталісь,

Як ідзе праедзе кола,
Дзе нага людзкая стане!—
Дунуў вецер по́ўзьверх долу
На іх жалабу-пытаньні.