Старонка:Vodgulle 1922.pdf/78

Глеба цёмная, сьляпая,
Глеба злосьці, гневу—
Абудзілась цьма людзкая,
Плод ліхога севу…

Эх, дубы, дубы! вякамі
Вы зьбіралі сілы,
Не звалодаў віхар з вамі,
Вас здалелі пілы

Ашальмованы вам чолы,
Сьсечаны кароны,
І, пасеўшы на верх голы,
Там крычаць вароны.

23/III 1921 г.

|}

ГЛУХАЯ ДАРОГА.

Плачуць ціха і смуткуюць
Дзьве сястрыцы, дзьве пуцінкі,
Што ў палёх адны пустуюць
І што глухнуць каляінкі:

«Чаму конь тут воз ня цягне?
Чаму людзі тут ня ходзяць?
Ці прале́глі мы на багне?
Ці тут злыя калабродзяць?

А мы глухнем, зарастаем,
Ветры з долам нас зраўнялі,
Разлучылі з мілым гаем…
Ой, чаго-ж мы дачакалі?

Каб мы зналі, то ніколі
Тут ня ле́глі-б, не снавалісь“…
— Эх, сьлед цьмяны чужой волі!
Вас пра тое ня пыталісь,

Як ідзе праедзе кола,
Дзе нага людзкая стане!—
Дунуў вецер по́ўзьверх долу
На іх жалабу-пытаньні.