Старонка:Vodgulle 1922.pdf/79

Плачуць ў полі і гаруюць
Дзьве сястрыцы-каляінкі,
Толькі-ж плачу, іх ня чуюць—
Ні узгоркі, ні лагчынкі.

25/VII 1913 г.

|}

Дуб.

Сілачом стаіць
Дуб разьвесісты,
І здалёк відаць
Пышны верх яго.

А ўнізе пад ім
Нёман коціцца,
Срэбрам-стужкаю.
Павіваецца.

У нагах трава
Нізка клоніцца,
А вакол ляжыць
Травяністы луг.

Ў глыб зямлі вашлі
Карані яго;
Крэпка дуб стаіць,
Не парушыцца!

Так размашыста
Параскіданы
Ва ўсе стораны,
Лапы крэпкія!

Комель—слуп-скала,
Дыша сілаю,
А ўгару зірнеш—
Шапка валіцца!..

Дуж ты, дуб стары,
Сын вякоў сівых!
Многа бур ты зьнёс
На вяку сваім!