|
Уплывалі хмары-горы
Белымі клубкамі,
Як бы крыгі ледзяныя
З меднымі краямі.
Ападала іх заслона
Ў беспарадку кучай,
Як бы Сам Бог дзьмухануў іх
Сілай вусн магучай.
І, пакорны Яго волі,
Уцякалі хмары.
Так прад ўсходам сонца нікнуць
Ночы страхі, чары.
І, шырока разгарнулась
Неба сінь-лазура,
Ды прырода пазірала
Хмурна і панура.
Быццам думкай невясёлай,
Наміткай туману
Засьцілалісь луг і поле,
Лес, гаі, курганы—
І глядзелі засмучона,
Як зьнікалі хмары,
І як з імі прападалі
Іх надзеі-мары;
Бо ім смага дакучала,
Сонца іх зьнішчала,
І бясплодна дажджавая
Хмара уплывала.
Пазіралі, гаравалі
Нівы, сенажаці…
Так гаруе, плача сэрца
Па сваёй утраце.
| 
