хмарцы: ды яшчэ сучка старога Базыля была сьведкай комэдыі, што разыгралася ў Галадранцы.
Усю дарогу думаў вураднік, якую карысьць на сьвеце прыносяць людзям вураднікі.
„От“, думаў ён: „усе сьпяць, а ты валачыся цэлую ноч, бойся кожны момант за сваё жыцьцё. Ласьне тут ёсьць што-небудзь труднае — дастаць сабе ў лоб кулю? А якая падзяка? Ну, прыстаў можа падаць руку і заклікаць на шклянку гарбаты“.
Але дзесьці, на дне душы яго, варушыліся другія думкі, і яму прадстаўлялася цэшка і прыстаўскія наплечнікі. Стражнік, соцкі, дзесяцкія і сам „сіцылісты“ таксама думалі, — кожны на свой фасон. Але трудна залезьці ў чужую душу і ведаць, хто што думае. Усе маўчалі.
VІ
— А ты добра зрабіў, што дагадаўся зайсьці да мяне! — такімі словамі сустрэў прыстаў вурадніка. — Бачыш, сюда прысланы член „саюзу рускага народу“…
— Ваша высокаблагародзьдзе! Я арыштаваў і прывёў да стану „соцыялістага“, аб чым і маю чэсьць асабіста далажыць вам! — перабіў вураднік прыстава.
— Дзела добрае. Дзе арыштаваў?
— У Галадранцы, ваша высокаблагародзьдзе!
Тут прыставу нешта цюкнула. Ён глянуў на вурадніка. Той стаяў і пазіраў на прыстава так, як-бы ён, вураднік, схапіў з неба зорку або японскага мікаду забраў у палон.
— Пашпарт у яго ёсьць?
— Не спраўляўся.
— Дзе арыштаваны? Пазваць сюды!
Вураднік кінуўся на двор.
Соцкі і дзесяцкія ўвялі „сіцылістага“.
— Як дапушчаеце вы такое безабразьзе і сваявольства вашых падлеглых?! Я самому губарнатару жалавацца буду! Я — член „саюзу рускага народу!“ Вот мае дакуманты!
— Зьвініце, — сказаў прыстаў „сіцылістаму“, — вышла абмылка.
Прыстаў грозна зірнуў на вурадніка. Вураднік апусьціў вочы і зірнуў на стражніка, стражнік — на соцкага.
Соцкі стаяў бокам і сьмяяўся ў рукаў.
