надта ўжо вялікая была спакуса. Ён працягнуў руку і сваёй булаўкай загарадзіў дарогу кляшчу. Джо ўскочыў, як ашпараны:
— Том, не чапай!
— Я хачу толькі крыху падагнаць яго, Джо!
— Гэта нячэсна, сэр! Пакінь яго ў спакоі!
— Ды ну цябе, — я-ж трошкі.
— Пакіньце кляшча ў спакоі, гавораць вам!
— Не жадаю.
— Ты не маеш права чапаць: ён на маім баку.
— А клешч чый?
— Мне ўсёроўна, чый ён, — ён на маім баку, і ты не маеш права яго чапаць!
— Што? Не маю права!? Клешч мой, і я магу рабіць з ім, што захачу!
У гэты момант Том атрымаў здаравенны ўдар па спіне; другі такі-ж удар трапіў у плячо Джо, а потым на працягу двух мінут настаўнік з вялікай стараннасцю выбіваў пыл з куртак, а школа ўся рагатала. Хлопчыкі былі так захоплены сваёй гульнёй, што не заўважылі, як перад гэтым у класе раптам зрабілася ціха, Справа ў тым, што настаўнік падкраўся да іх ціха, на пальцах і досыць доўга стаяў ззаду, сочачы за гульнёй, а потым ужо дадаў ёй і з свайго боку больш рознастайнасці.
Калі нарэшце прышло дванаццаць гадзін і настаў вялікі перапынак, Том вышаў са школы з адной групай школьнікаў, Бэкі — з другой. Праз некаторы час яны сустрэліся на лужку і вярнуліся разам у пустую школу. Яны селі блізенька адзін ля аднаго і палажылі перад сабой грыфельную дошку. Том даў Бэкі грыфель і ейнаю рукою нарысаваў другі дом, дзівоснай архітэктуры. Калі цікавасць да мастацтва прайшла, яны сталі проста балакаць адзін з адным.
Том пытаўся:
— Ты любіш пацукоў?
— Фу! я іх цярпець не магу.
