Пасьля барак пакрысе стаў заціхаць, і праз соннае пасьвістваньне і моцныя ўздыхі, хтосьці адзін засьпяваў:
|
Калі-б сказаў мне хто наперад |
Гэта ўдалы ваяка Швэйк закалыхваў сябе гэтакаю песьняю. Вартавыя салдаты з асалодаю слухалі павольную мэлёдыю, а калі пераканаліся, што блізка няма нікога з начальства, прапанавалі сьпеваку выйсьці да іх.
— А ну, засьпявай нам што-небудзь весялейшае. А не, дык навучы нас сьпяваць па-аўстрыяцку.
Яны далі яму папярос і некалькі кавалкаў цукру, і ён, рачулены ад іхняе ўвагі, пачаў напінаць сваю памяць у пошуках песьні, якая як мае быць узнагародзіла-б іх сваёю прыгажосьцю. Нарэшце ён адкашляўся і пачаў:
|
Ва Ўршавіцы аднойчы быў на фэсьце я |
Ён прасьпяваў гэта з гэтакім задорам і песьня яго гэтак спадабалася вартавым салдатам, што яму прышлося некалькі разоў яе прасьпяваць. І калі на небе заясьнела ранішняя зара, а з рэчкі пацягнула сьвежым ранішнім ветрыкам, расійскія салдаты ўжо сьпявалі разам з Швэйкам:
|
Стромкая белая як цукер, вяртлявая як зьмяя, |
Мы адзначаем у гэтай кнізе гэтую здольнасьць расійскага народу пераймаць на тое, каб зьбіральнік старадаўніх народных песень, які пападзе можа год праз пяцьдзесят у Расію і пачуе дзе-небудзь за Уралам, як стары вэтэран сусьветнае вайны
