праз гадзіну аны ішлі далей, ішлі ў глыбіню Расіі, якая сдалася перад імі сваімі бясконцымі палямі жыта і пшаніцы ды зялёнымі лугамі, бярозавымі гаямі, статкамі і вёскамі, блізка ад якіх круцілася вялічэзнае крыльле ветракоў.
Канвойныя сказалі палонным, што ўдзень яны прыдуць у вялікую вёску, дзе іх накормяць і дадуць ім адпачыць да раніцы. Змораныя людзі падбадзёрыліся і засігалі шпарчэй.
А ў хвасьце палонных плёўся наш удалы ваяка Швэйк насустрэч невядомаму лёсу, і шчырая даверлівасьць сьвіцілася з яго вачэй. Ён ішоў папіраючыся жардзінкай, якую выцягнуў з гароду, і калі аддаль паказаліся дзьве залочаныя макоўкі над зялёнай страхой і канвойныя знакамі пачалі тлумачыць, што гэта і ёсьць этапны пункт, Швэйк апынуўся зусім адзін, таму што ён быў падсілкаваўшыся і не сьпяшаўся да кухні. Ледзь перасоўваючы ногі ў гарачым ад сонца пяску, ён з асалодай удыхаў водар сьвежага сена, які ўзьнімаўся над стэпам. Потым ён скінуў вошы, якія шпацыравалі па рукаве яго курткі і зацягнуў песьню:
|
Цар паклікаў наc да бою — |
Словы гэтай песьні цягнуліся бясконца і былі такія бязглуздыя і патрыётычныя, быццам іх напісаў вядомы аўстрафіл, па-
