ўтварылася цэлая піраміда. Офіцыянты зацялі ад страху дух, а Гаршына ў захапленьні сказаў:
— Вось так я-б хацеў іх разносіць (ён зрабіў некалькі шпаркіх крокаў па калідоры), — вось так я-б абыходзіў усе перашкоды, а так я-б ставіў талеркі перад гасьцямі на стол.
Ён зьняў дзьве талеркі, выцягнуў тыя, якія стаялі пад імі, перадаў іх галоўнаму офіцыянту, зноў запоўніў пустое месца і сказаў:
— А вось так я-б ішоў проста наперад, не зварочваючы ў бок.
І нібы не зважаючы на цяжар, навалены на яго, ён узьлез на крэсла, і гэтак-жа лёгка спусьціўся на падлогу.
Офіцыянты так і войкнулі ад захапленьня перад гэткім спрытам. Потым яны схапілі па талерцы і пабеглі з імі ў залю, дзе іх чакала публіка, але ля дзьвярэй абарочваліся і казалі бягучы:
— Пачакай, колега, мы зараз!
Праз хвіліну яны ўжо вярнуліся і, выцягваючы з кішэняў брудныя, зашмальцаваныя рублёўкі, сказалі:
— На, вазьмі сабе. Гэта-ж сапраўдныя фокусы, што ты тут рабіў. Хочаш есьці? А твае таварышы таксама офіцыянты?
— Таксама, — сказаў Гаршына, — але яны падаюць піва. Піва ў вас тут, на жаль, няма, а то-б яны паказалі, як у Аўстрыі падаюць піва.
Яны запрасілі палонных зайсьці і пачаставалі іх капустай з катлетамі і чорнай кавай, радуючыся сваім замежным гасьцём.
— Можа-ж здарыцца, — казалі яны, — што і мы пойдзем на вайну і таксама трапім у палон. Тады нас у Вэне гэтак-жа будуць частаваць.
Гэта была нязвычайна ўрачыстая вячэра, за якой Гаршына растлумачыў, як трэба падаваць стравы. Марэк казаў пра мастацтва наліваць віны, а Швэйк еў сьвіную катлету і ўсё гаварыў:
— Ну, як-жа я табе растлумачу? Ты, напрыклад, ведаеш, як зямля круціцца? Ня ведаеш? Дык як-жа ты зразумееш, як у нас круцяць піва?
Банкет скончыўся тым, што Гаршына паказаў, як трэба складаць карту страў, выцягнуў сваю ўласную і даў ім зірнуць на яе.
