яна вачыма заклапочана лічыла сваіх курачак. Потым твар яе праясьніўся і яна дадала:
— Я буду маліцца за вас, раніцою і ўвечары, добрыя ваякі. У мяне ўсе куры!
На шашы быў яшчэ большы рух, як учора. Войска праходзіла вялікімі колёнамі. Потым наша тройца сустрэла палявых жандараў, што ёй сказалі.
— Ваш батальён? Учора яшчэ быў у Смоціне, але куды ён пашоў далей, мы ня ведаем.
Кадэт запытаўся ў іх, як ісьці на Смоцін, і вырашыў пайсьці туды, каў тым хутчэй даведацца, дзе шукаць сваю часьць.
Салдаты пачалі цяпер сустракацца і на палёх. Было відаць, што тэлефоністы ставяць правады, перабягаючы з доўгімі каламі ад дрэва да дрэва, і Швэйк прыгадаў Хадынскага і спагадліва сказаў:
— Ён таксама мог-бы ласаваць кураціну, але замест гэтага ён павінен бегаць ад дрэва да дрэва, нібыта зьбірае вусеняў.
Хутка іх перагнаў конны ордынарац, што ляцеў, пусьціўшы наўзавады каня. Ён ехаў туды сама, куды ішлі і яны, і таму Швэйк крыкнуў наўздагон:
— Эй, таварыш, прывітай ад нас 91-ы полк і скажы, што мы ўжо блізка!
Ордынарац прытрымаў каня.
— Я і сапраўды еду ў 91-ы, — адказаў ён. — Ён стаіць у вёсцы Врбяны і пойдзе адтуль у Піонтак. Адсюль гэта за гадзіну дарогі. Вы можаце ісьці проста туды і там чакаць.
От як здарылася, што кадэт Біглер а шостай гадзіне ўвечары, выцягнуўшыся, дакладаў капітану Загнэру пра тое, што ён зьявіўся ў батальён, прыгатаваўшы на кожны выпадак, калі-б капітан пачаў распытвацца, належныя тлумачэньні. Але капітан Загнэр, якому паручык Лукаш перадаў паўкурыцы з трох, што прынёс Швэйк, і расказаў усю гісторыю іх вандроўкі, толькі паляпаў Біглера па плячы.
— Добра, вельмі добра вы гэта правялі, кадэт! Мы атрымалі са штабу брыгады такія цёмныя загады, што кожны нормальны чалавек звар’яцеў-бы.
