Старонка:Svejk.4.pdf/142

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

маньваюць цябе сваёю палітыкаю. Кажучы праўду, дружа, дык… Эгэ, дык ты ўжо сьпіш?

Салдат хроп, як прастуджаны бульдог. Швэйк ціха адпіхнуў яго ўбок, але той нават не парушыўся, таму ён ціханька падняўся і краткам падышоў да печы. Там ён узьлез на прымурак і, мацаючы рукамі, хутка знайшоў дзьве голыя, дужыя нагі: ён пагладзіў лыткі і вышэй і, як яны не зварухнуліся, сьмела палез на печ. Аднекуль з-пад самае столі пачуўся прыглушаны, але зусім злосны голас: «От, чорт ласы! Куды лезеш?» Пасьля пачулася некае мармытаньне і сапеньне, што кончылася лісьлівым і пакорным: «А ты мне купіш хустку на галаву?» Пасьля гэтых слоў у хаце ізноў запанавала ўрачыстая цішыня, якую перарывалі толькі храпеньне і таямнічае шастаньне на печы.

Пад поўнач, як у далячыні забрахалі гарматы і іх ніхто не пачуў, бо нават на печы, пасьля ўсіх трывог і хваляваньня, Швэйка апанаваў глыбокі сон. Яму нават і на думку ня прыходзіла, што на ягоным шляху на ўсход, пасьля якіх-небудзь трохсот–чатырохсот кілёмэтраў, што ён прайшоў, моральнасьць ужо так зьмянілася, што каб дасягнуць таго, чаго ў нас дабіваюцца прысягамі на вечнае каханьне і вернасьць, нотарыяльнімі атакамі і папоўскімі бласлаўленьнямі перад алтаром, — тут ужо досыць лёгкага руху галавы на пытаньне: «А ты мне купіш хустку на галаву?» Тымчасам гэта быў толькі лёгічны вынік з гэтакага роду становішча: якой-небудзь прымадоне давай брыльлянты, а простай бабе ў русінскай хаце даволі паабяцаць, што купіш хустку, якую яна, да душы, чэсна зарабіла.

Раніцою, як кадэт Біглер прачнуўся, старая ўжо ўходжвалася каля печы, а Швэйк загатаваў яму каву з малаком і дзьмухаў на гаршчок, дзе кіпела малако. Заўважыўшы, што кадэт хоча ўстаць, Швэйк падышоў да яго і сказаў:

— Дык дазвольце, пане кадэт, паведаміць: уначы ніякіх асаблівых здарэныняў ня было. А як вы цяпер маецеся, пане кадэт? Вам лепш? Я зараз падам вам сьняданьне.

— Швэйк, — мякка адгукнуўся кадэт, — давайце яго хутчэй. У мяне больш нічога не баліць. Але я нядужы, як муха. А дзе вораг? Нічога ня відаць і ня чуць? Ох, ня ведаю, ці змагу я ісьці з вамі далей.