|
Нашто губляць парывы чыстыя
Таёмных дум сваіх, сваёй душы
Для тых, што стопчуць іх бязьлітасна,
Ці высмакчуць з цябе іх, як вужы?
Нашто трывожыць сэрца беднае,
Жаданьнем ласк, сардэчнага цяпла?—
Ўсё роўна збэсьцяць тваё сэрцэйка,
Сьвятое вырвуць з яго ўсё да тла,
Нашто, як жабраку, вымаліваць
Ўсё тоё, шо ты заслужыў жыцьцём?..
Знай, доля к тым не прысуседзіцца,
Хто жабранінай гоніць дзень за днём.
Ідзі праз сьвет з вачмі адкрытымі,
Ў грудзёх гадуй, як сталь. і моц і гарт,
Глядзі ўвакруг свабодным сокалам,
І крэпка знай, чаго ты ў сьвеце варт!
Не паніжай сам духа вольнага
І ў паніжэньне іншым не давай;
Над рабскаю таўпой асьлепленай,
Над злом зямлі у высь, да зор сягай!
|
