Старонка:Spadchyna.pdf/80

— 78 —

Раскованы раб сябе выдаў—
Ня ўзьнёсься ўвысь дух чалавечы,—
Нявольнік пабратаўся з Крыўдай
І ў помач ёй даў свае плечы.

1918 г.

|}

КОЦІЦЦА КРЫНІЦА…

Коціцца крыніца,
Коціцца далёка,
А над ёй бядуе
Вольха адзінока.

— Ой, плывеш ты, рэчка,
Бурна і прасторна,
А я прыкавана,
Да зямелькі чорнай!

Рэчка адказала:
— Хоць плыву, ня ўстою,
Але берагі мне
Не даюць спакою.

Жалілася вольха,
Ветру сваёй доляй:
— Ты—свабодны, вецер,
Я жыву ў няволі.

Зашумеў ёй вецер:
— Хоць гуляю вольна,—
Выдзірае лес мне
Вочы беспатольна.

Вольха плача далей,
Плача чалавеку:
— Ты жывеш, як хочаш—
Я марнею ў зьдзеку.

Голас чалавечы
Вольсе адазваўся: