Як быццам каго заклінае,
Ці песьню на мігі вядзе.
Сьцюдзёная льецца вадзіца,
Па целе з распушчаных кос,
А вочы блішчаць, як дзьве зоры,
А вочы глядзяць да нябёс.
І рыцар у тую часіну
На белым агністым кані
Над вірам зьяўляецца зьнекуль,
Ці проста выходзіць з зямлі.
З каня свайго злазіць і к здані
Падходзіць, галубіць яе,
У мокрыя косы цалуе,
Яна-ж толькі нема пяе.
Хто ў час той заблудзіць тудою,—
Спужаецца, сам, задрыжыць,
І здань ад яго уцякае,
У віравы сховы бяжыць.
А рыцар маланкай садзіцца,
На быстрага свога каня
І нікне у цемры паўночнай,
А з ім—і трывога, уся.
Шмат чутае аб віры і зданьнях
Чуваць у народзе здаўна;
Што праўда, няпраўда—ня знаю…
Мне ўспомнілась чутка адна.
Былі сабе ў бацькі тры дочкі,
Як кветкі прыгожы былі,
А меншая ўсіх прыгажэйшая,
Другой не знайсьці на зямлі.
Жылі і нядолі ня зналі—
Свабодна, як рыбкі ў вадзе,
А толькі малодшай паціху
Зайздросьцілі старшыя дзьве.
