Ну, адрывайся, пракляты запор,
До' жартаваці са мною!
Сілы, больш сілы! ах, каб цябе мор!
Зноў не пакратаць рукою.
Сам (выбіваючы ізноў тапор).
Зубамі грызі, війся ў ранах,
Сэрцам бі ў камень, як звонам,
Крывёю парог злі цэгляны,
Трупам тут ляж безгалоўным,
І с сьвету таго выглянь марай,
З небам аплутаўшысь дружбай -
Удар пярунамі с-пад хмараў, -
Я не пакіну тут службы.
Сам (шукаючы тапара).
Дома ўжо нельга мне далей так жыць, -
Дом мой магілай халоднай;
Каменем поле сьцюдзёным ляжыць,
Плёны зьмёў вецер галодны.
Марна пад кроквай ржавее каса,
Недзе ўчапіці нарога...
Толькі чырвоная ўсюды раса,
Толькі к неўдачам дарога.
Гадзіны ўюцца вяроўкай ля ног,
Смокчуць кроў з жылаў піяўкі;
К Богу звярнуся - маўчыць нема Бог,
Сьцелючы ў пекле прылаўкі.
Людзі!.. Што людзі? Ці ёсьць дзе між іх
Годны адзін хоць у людзі:
Мутнасьцяй, трупам нясе ад усіх;
Пошэсьцяй поўные грудзі.
