— Нашто-ж ты казаў гэнэралу пра французаў, што яны немцы.
— Дык ты-ж сам мне казаў…
— Але-ж трэ’ было сьцяміць, што гэнэрал і афіцэры таксама немцы.
— Дык што-ж з таго?
Войтэк замяўся.
— Тое, што хаця і яны немцы, але ня трэба ім гэтага казаць, таму што гэта нядобра.
— Ды я-ж пра французаў сказаў, а не пра іх.
— Эх, як табе сказаць… гэта таго…
Войтэк раптоўна сьціх. Ён сам відочна таксама хацеў сказаць нешта іншае, хацеў растлумачыць Бартэку, што пры немцах няварта блага гаварыць аб немцах, але ў яго неяк заблутаўся язык.
V.
Праз нейкі час пасьля гэтага, каралеўска-пруская пошта прывязла ў Пагнэмбін пісьмо гэткага зьместу:
„Хай будзе пахвалёны Езуе Хрыстус і Яго Сьвятая Маці! Найдаражэйшая Магда! Што ў цябе чуваці? Табе добра ў хаце пад пярынаю, а я тут страшэнна як ваюю. Мы былі каля вялікае крэпасьці
