вуха. Калі полк сшыхаваўся пад узгоркам, дык маёр паказаў яго палкоўніку, а палкоўнік самому Штэйнмэцу.
Той аглядзеў штандары і загадаў іх ўзяць, а пасьля пачаў аглядаць Бартэка. Наш Бартэк ізноў выцягнены, як струна, і трымае стрэльбу на гонар, а стары гэнэрал глядзіць на яго і з задаваленьнем ківае галавою. Нарэшце, ён нешта гаворыць да палкоўніка. Ясна чуецца слова: Unter-offizier.
— Zu dumm, Excellenz! (ваша эксцэленцыя!) ён занадта дурны, — заўважае маёр.
— А вось пабачым, — кажа яго эксцэленцыя і падходзіць да Бартэка.
Бартэк сам ужо ня ведае, што з ім робіцца. Справа нячуваная ў прускай арміі: гэнэрал будзе гаварыць з шэрэнгоўцам! Яго эксцэленцыі гэта будзе тым лягчэй, што польская мова яму знаёма. Нарэшце, шэрэнговец гэты так вызначыўся: захапіў у непрыяцеля тры штандары і дзьве гарматы.
— Скуль ты родам? — пытаецца гэнэрал.
— З Пагнэмбіна, — адказвае Бартэк.
— Добра. Як цябе завуць?
— Бартэк Словік.
— Mensch… паясьняе маёр.
— Mens, — паўтарае Бартэк.
— Ведаеш, за што б’еш французаў?
— Ведаю, ваша эксцэленцыя.
— Скажы!
—Бартэк нявыразна мармыча:
„Таму што… таму што…“
