adnu pacałuje, z druhoj paśmiajecca, kinie słaŭco-paru, da trejciaj biarecca… Hodzi ŭžo ŭ lesie! — znoŭ u wyš padniaŭsia, pakruciŭsia krychu, dyj u dal padaŭsia. Zadaŭ honu-pyłu i ŭ niz jon rynuŭ, prypaŭ da ziamlicy — bytcym dzieś zahinuŭ. „Ach, maja matula, jak ja nahulaŭsia! bačyŭ sonce, miesiac, dy ŭ rečcy skupaŭsia. Choraša na świeci! Kolki ŭ im prastoru: šybaješ pa rečcy, prypadzieš da boru… Ja chacieŭby bolej ŭ świeci pahulaci, — adpuści-ž, matula, ješče paletaci!“ Peŭnie što puściła wietra mać hulaci, bo padniaŭsia ŭ niebo, i pačaŭ śpiewaci…
Ziukaje — paŭholasam haworyć; ziukać — hawaryć paŭhołasam, hołasnym šeptam. Dureć — swawolić; kažuć: durony chłopiec; duronik hety. Rynuŭ — z usiaho impetu zwaliŭsia.
Wiesnawyje światy i zwiazanyje z imi zwyčai.
Wiasnawoj paroj bywaje siem wialikich świat: Zwiestawańnie, abo Błahawieščeńnie, Wierbnica, Čysty, abo wialiki čećwier, Wialikdzień, św. Jury, Zialonyje światki abo Siomuchai św. Jan.
Błahawieščeńnie wielmi wialikaje świata. Chryścijanie światkujuć jaho u pamiać zwiestawańnia Pračystaj Dziewie Maryi praz anieła ab tym, što jana narodzić Chrysta — Boha. Kažuć, u hetaje wialikaje świata nawat ptuški nie wijuć hniozd, a sonce pierad uschodam „hraje“, to — značyć, wiesialicca. Na Błahawieščeńnie čekajuć zazwyčaj prylotu pieršych ptušak z wyraju.
Wiečeram na Błahawieščeńnie zazwyčaj zbirajucca dzieŭčaty i chłopcy na horcy ŭ poli zaklikać wiasnu. Zaklikajuć wiasnu pieśniami. Ot adna z hetych zaklikanak:
