Adpačyŭšy, znoŭ jon ciahnie
Sošeńku-krywulu.
A araty, zadumiony,
Znoŭ idzie stupoju.
Mocna, mocna ich zwiazała
Praca za sachoju,
„Hej, moj konik, hej siwieńki!“
Nosicca pa poli.
Konik, soška i araty
Mierna jduć pawoli.
Paziraješ, i zdajecca,
Što adno ŭ ich cieło
I duša adna i dumka,
I adno ŭ ich dzieło.
|}
Pytańnia dla hutarak i piśmiennych rabot. Što znače „warušysia“? (Ad słowa warušyć — kratać, kiwać, ruchać) Što znače „panukać“? (padhaniać, prymušać) Što znače „spynić“? (zatrymać, zdzieržyć) Što znače „wieratnik“? (niŭka, zahončyk). Sto znače „paturym“? (Ad słowa turyć, hnać, biehčy, šparka da čaho kirawać). Ci bačyli wy sachu? A može wiedajecie jak nazywajucca čaści sachi? Čym roznicca piasok ad žwiru, a žwir ad žarstwy?
Hleba.
Padyjmiecca wiecier, padchopić pył i paniasie jaho staŭbom pa darozi,
Kali-ž piarojdzie doždžyk, to s pyłu robicca hraź. Može wy wiedajecie, jak nazywajuć hetu hraź i pył i ŭwieś wierchni płast ziamli, u katorym raście trawa? Ci nia čuli wy časam słowa „hleba“? Kažuć, što raślina nia budzie raści u błahoj hlebi, što dla kožnaj raśliny patrebna swaja dobraja hleba.
Dawajcie-ž, razbiarom, s čaho składajecca hleba.
Zbiehajcie u sad ci harod i pryniasicie pryharščy ziamli. Razatrycie kamoček ziamli u rukach. Ziemla stanie drobnaja i miakkaja, jak pył. Dzie
