i idzieć na śmierć, na muku — za ziamlu, za kraj swoj rodny z wialikaj adwahaj…
I sycicca ziemla krywioj čeławieka i siejecca kaśćmi jaho, dzie baroznami słužać kurhany mahilnyje…
Samaje apošniaje słowo čeławieka pry kanańni:
…„Ziamielka, matka rodnaja! samy najdaražejšy skarb swoj, žyćcio swajo addaju tabie!“
I čeławiek adwajowywaje ziamlu swaju, žyćcio swajo, kraj swoj…
Pytańnia dla hutarak i piśmiennych rabot. Jak može padniacca čeławiek nad usiej ziamloj i ahlanuć jaje ŭsiu? (myślami). Što bačyŭ čeławiek, padniaŭšysia myślami nad ziamloj? Čamu kožnamu čeławieku doraha ziemla, kraj? Čamu my mienš lubim čužuju ziamlu (kraj)? Što ziemla kaže da čeławieka, katory prosić utrymać jaho pry sabie? Jak treba razumieć miłaść da ziamli? Kali bywaje, što ŭwieś kraj baronić ziamli? Čyje kości pakrywaje naša ziemla u swaich mahiłach? (Bačkoŭ, dziadoŭ i pradziedoŭ). Ci pakinuŭšy ziamlu, dzie pachawany našy baćki i dziady, znajdziem my na świeci druhuju swaju ziamlu? Čamu nie? Jak nazywajecca taja ziemla, na katoraj my žywiem? Čamu jana nazywajecca Biełaruśsiu?
Prykazki. Ziemla i dobrych i chudych poić i kormić. Ziemla, jak maci, i razbudzić i spać na swaich hrudzioch ułože. Čužyna pałynam parasła, ślezami palilasia, Naša ziemla našym potam abmyta, našymi kaściami uhnojena. U swajej ziamli swaja praŭda i siła.
|
Na niwie. — Hej, moj konik! hej, moj siwy! |
