wyhareło ŭ suchoje leto i prazywajecca Wyharkaj, a małoje, dzie žyŭ cmok, ciapier paŭniusieńkaje wady, tolki pazarasło mocham. Kažuć, što ad jaho až u Pryświackaje woziero, za piać wiorst, jość locha, zatoje ŭ im i wada wielmi ściudzionaja.
Ab ptuškach.
Kudy-b my nie pajšli, ci ŭ les, ci ŭ pole, ci ŭ sad, my ŭsiudy ŭbačym roznych ptušak.
Ranicaj jany budziać nas swaimi śpiewami; na wadzie my lubujemsia jak pławaje kačka, jak brodziać, ci chutka pierebiehajuć z miejsca na miejsco wialikije bałotnyje ptuški; u poli my bačym, jak karšun wysoka pławaje ŭ pawietry. Adnym słowam mnoha jość roznych ptušak i wialikich i małych: kožnaja z ich žywie swaim žyćciom i kožnaja pryspasoblena jak nia možna lepiej da hetaho žyćcia.
Karšun lutaja ptuška; lotajučy wysoka pa niebi na swaich mocnych kryllach, jon pryzirajecca, kab dzie znajsci sabie zdobyć. U karšuna wostryje kipci, kab chapać i krepka trymać zdobyč, i mocnaja zahnutaja dziuba, kab trymać zdobyč i rwać jej miasa.
Jakije kwołyje nožki u łastawački! Jany hetkije maleńkije, što zdajecca, s trudom padtrymliwajuć jaje cieło. I praŭda, łastaŭki chodziać wielmi mała. Woś čamu ŭ jaje hetkije słabieńkije nožki. Zatoje łastaŭka mnoha lotaje dahaniajučy swaju zdobyč — much i mošak. Bo-ž imi tolki i kormicca jana sama i kormić swaich dzietak. Dziela hetaho i krylcy ŭ lastaŭki wielmi doŭhije i mocnyje. Łastaŭka raskrywaje swaju šyrokuju dziubku latučy, kab chapać jej zdobyč.
Wy mabyć čuli ab wialikaj ptušcy — strusiu, što žywie daloka, daloka ad nas u Afrycy. Struś žywie na ŭźbiarežžach pustyń, dzie raślin i źwieroŭ ŭžo mała i jamu treba mnoha biehać, kab adžyŭ-
