шлівые вочы Кандрата Гоцкі акінулі мужчын.
— Начальства з розумам цалуецца, — сказаў ён.
— А тож я не начальства?! — павярнуў стараста малапаслушную галаву ў бок Кандрата.
— Хто-ж гаворыць, штэ ты не начальства? Хіба ня ведаем? Ці ня ты з нас падаткі бярэш? — Стараста нізка апусьціў галаву і слухаў, і ў тых мяйсцох, дзе патцьверджалася яго начальства, ён здаволенна ківаў галавой.
— Ці ня ты гоніш нас на работу?—гаварыў далей Кандрат, а стараста зноў скалыхнуў галавою.
— Ці ня ты павесткі нам патпісываеш і завераеш?
На стараставых губах зьявілася шчасьлівая ўсьмешка.
— І ты разумны, Кандрат! ты і Мікіта. Гавары далей.
Ці не цябе гэта Сальвось Кастантынаў гнаў з млёнам праз ўсю вуліцу? — Тут стараста ўзьняў на Кандрата вочы.
— Што?! — спытаў стараста. — Мужчыны зарагаталі.
