— Ніхай сабе і равесьніца, але мая—на галаве, а тваё за́ткала на шляху валяецца. і ніхто ня хочэ браць такую брыду.
— Брыда, хай брыда, а знайдзецца — не бяда, — вясёла запалашыў Нічыпар.
— Хто пытае, той ня блудзіць, — сказаў Мікола, здалёк угледзіўшы капялюш.
— Тпрру!
— Язык век па балоці скачэ і не гразьне дый ешчэ і ў Кіеў у карчму завядзе,—гукнуў і Нічыпар, так сама убачыўшы капялюш.
— Мікалай і Нічыпар пазлазілі з вазо́ў і разам працяглі рукі да капялюша.
— Ня руш: гэта мая! — асекае Мікалай і тузнуў капялюш.
— Як-то твая? — спытаў Нічыпар.
— А так мая: п’яны быў і згубіў, вярнуўся і знайшоў, ось і мая.
— А я цьвярозы быў і згубіў, дык, значыцца, мая! — упёрся Нічыпар.
— Ну, пусьці! м рвануў дужэй Мікалай.
— Фіў! — сьвіснуў Нічыпар, крэпка трымаючы капялюш.
— Ня тузай, парвеш! — злаваў Мікалай.
