як яны плёвалі, можна было вывесьці, якое у іх было пачуцьцё.
— Можэ паднялі часамі шапку? — спытаў Мікалай, спаткаўшы трох хлопцаў: конь, воўчае мяса, спудзіўся, нёс з вярсту, і шапку згубіў, ось.
— Не, не паднялі, — атказалі, на момэнт спыніўшыся, дзяцюкі.
— Якая-ж хвароба панесла твайго каня? Ці ня выпў ён? — спытаў потым адзін.
— Можэ ты без шапкі выехаў з дому?
— Глядзі, яе даўно ужо па этапу павялі — сьмеяліся хлопцы з Мікалая.
— Я бачыў якбы шапку на шляху. Чарнелася нешта; можэ гэта твая, чэлавечэ, шапка, сказаў—ехаўшый на гэты час гаспадар с Паперні.
-- Ото дзякую, ведама мая! -- сказаў Мікалай сеўшы на воз і пагнаўшы коніка. З другога боку так сама і Нічыпар распы- тываў жанок, ці ні бачылі яго шапкі.
— А якая ж твая шапка? старая? — спытала адна.
Нічыпар паглядзеў на кабету: жартуе яна, ці не і гаворыць:
— Равесьніца тваей хустцы.
Жанчына угневалася.
