тут. А адгэтуль ня вылезу. Што вы да мяне маеце? Ня вылезу ды і годзі. Курыць не даецё, сказаць ня хочэцэ, каму крумкачы насілі мяса… Бывайце здаровы, хлопцы! — І Арцём заварушыўся і адвярнуў голаву ў куток студні.
— Кінь яму люльку! што с п’яным зробіш? Засьне, ешчэ захлынецца, — пачуліся нягромкіе галасы.
— Арцём! Лаві! — крыкнуў Карусь, і люлька паляцела ўніз, а праз мінуту c калодзіжа стаў узнімацца сіні дымок, як пара, с катла.
— Дзе ты, Сымонка? Сымон!
— Чаго, татка?
— Ды як зваўся прарок, катораго крумкачы кармілі мясам?
— Ілля! —
— Ну, вот! даўно-б так гаварыў!
— Вылазь, татачка! — сказаў павесялеўшы Сымонка.
— Вылазь, Арцём! падурачыўся ды і будзе, — загулі і селяне.
— А вы мяне любіце? — сказаў Арцём.
— Дзіва, што любім, — атказалі мужчыны.
— Я вылезу; але калі вы мяне запраўды любіце, то павінны згадзіцца на мае
