І цяпер, стоючы на парозі і бачучы як Шлёма Цырлік сваімі бруднымі пальцамі калупае кожную закарвашыну, кожную плямку на бацюшкавых падрызьніках, Сьцепан ня мог болей трываць. Адважна ступіў ён у пакой, проста ў тое мейсца, дзе стаяў Шлёма, вырваў з рук падрызьнікі і, звярнуўшыся да матушкі, спытаў.
— Колькі яны каштуюць?
— Восем рублёў, Сьцепанка. —
— Дык адлічыце з маіх грошэй: я забіраю іх! —
Сказаўшы гэта, Сьцецан кінуў на Шлёму такі пагляд, якбы хацеў сказаць:
— Шалудзька ты! Ось як купляюць людзі! — Жыдок толькі ўскінуў плечыма; усьміхнуўся і сказаў:
— Ну-э!
Сьцепан-жэ, высака падняўшы галаву, можэ першы раз за ўсё жыцьцё, вышоў с пакояў. Яму здавалася, што ён памаладзеў на цэлых дзесяць гадоў, што ён зрабіў штось важнае, і на яго пазірае цяпер увесь сьвет. А ідучы праз кухню, ён звысока зірнуў на Зосю. Хоць яна і добрая зараза, але ўсё-ж такі была нешта якбы яго жонка, хай сабе і невенчаная.
Зося зірнуўшы на тое, як высака тры-
