Старонка:Puty kachańnia.pdf/17

Jana, jak kožna biełaruska,
Chawała ŭ sercy ŭsiu luboŭ;
Nia tak, jak niejka bałamutka,
Što nia skupić na heta słoŭ.
Adnak Jazep čućcio jej wiedaŭ,
Dušu i serca razumieŭ
J jak kali jaje adwiedaŭ,
Dyk na’t nikoli nie paśmieŭ
Skazać što-niebudź, što mahło-by
Jaje čućci prafanawać
I bolš joj hora dadało-by,
I bolš pačała-b sumawać,
Ličyŭsia jon z jaje kachańniem,
Jaje caniu i škadawaŭ;
I tolki hetkim pastupańniem
Jon joj nadziei dadawaŭ:
— Mo’ budu ja ŭzaimnaść mieci,
Mo’ źmienicca jaho duša,
Tady ščaśliwaj budu ŭ świecie
Tak dumała jana-krasa.
Tym bolej što Maryla znaje,
Što z Irkaj štoś jamu nia jdzie,
Što biez ŭzaimnaści kachaje
I jość taksama u biadzie.
I woś ciapier, kali na świata
Irena ŭ wioscy u baćkoŭ,
Maryla hetym pieraniata;
Joj z zajzdraści bušuje, kroŭ.
Maroznymi na’t wiečarami
Jana ŭ wakno zdalok hladzić
I absarwuje ci časami
Jazep u Irki nie siadzić.