I. Kuračka i Ṕatušòk.
Kùračka i ṕatušòk pajšlì sab̓è pa arexi. Prosić kùračka ṕatuškà: kiń arešak mńe. On joj kinuw i barzda smačny. Tak janà jahò boľš prosić, a jon joj boľš ńa daw. Tak janà na jahò kazala: kab ty wdaviwśa, šta ty boľš mńe ńa dajèš. Tut kùryca w b̓ad̓è, šta ṕatušòk wdaviwśa. Pab̓ehla kùračka da mora ṕatuška ažywľać, a mora joj vadý ńa daló: pajd̓i da v́epřa, pryńasi k̇ol i mora daść vadý. Ńa daw v́epř k̇ołu: skazàw v́epř: pryńasì mńe żolańd̓ ad duba, ta dam tab̓è k̇ol. Na daw dub żalud̓à: pryńasi mńe ad lipy lyka. Lipa, lipa, daj mńe lyka. A na što tab̓è, dub̓e, lyka? Dam v́epřu žalud̓. — A na što v́epřu żalud̓? — Štoby daw v́epř k̇ol.
— Na što moru k̇ol? — Daść vadỳ. — A na što vadà? — Kuru vadà: kurak ľażyć ľa darohi, zàd̓ar nohi, ľedv́e txńe.
A lipa każa: ńa dam łyka, pakùľ ńa pryńaśèš malakà. Pryńaslì malakà: Dala lipa dubu lyka, a dub daw žalud̓, v́epř daw k̇ol moru, mora dala vadý. Na što vady? Kurku vadà. Kurak ľażyć ľa darohi. zad̓ar nohi, ľedv́e txńe, póki ab̓ehla, ńažywy staw.
