71
dziński zaś r. 1776 pisze, iz̓ urt jest pieniądz na 2 złł. wychodzący.
Asmyczyny, liczb. mn: yn. paklepie, paklepy, część lnu najgrubsza, która z wytartego w ciernicy, cierlicy, międlicy, lnu surowcowego, przy wytrzepywaniu na ziemię upada; podlejsze są od zhrebi, zgrzebi. Po polsku: osmyk, u myśliwców znaczy zajęczy ogon, osmyknąć liście, oberwać, osmorgać, (krewickie: aszmorhać.) Patrz Słow: Lind.
Astryz̓eń, stryz̓eń, a. m. środek drzewa, pod abałōnoju, błoną, najtwardszy; gdyz̓ nie to, co zdrzeń, drdzeń, rdzeń, rzecz pulchna, komorkowata w pośrodku drzewa, jak w rurze zawarta. Czesk. strz̓eń, stren’. Ross. стержень. (Lind.) Astryz̓onek, kawał drzewa z obu końców odrąbany, krąglak.
Aszałamucić, odurzyć słowy, lub uderzeniem, obałamucić.
Aszuszkac ca, ubrać się bardzo ciepło, w wiele odzienia.
Atāryca, y. 2. przysiewek sługi u gospodarza w polu. Linde piszac nieuz̓ywany wyraz otara, y. z̓. przywodzi dzieło Joz. Torzewskiego r. 1785 w Berdyczewie wydane: Rozmowa o sztukach robienia szkła. T. I, w którym jest: »funt potaszu uczyni ci 2 złł., nie rachując otary.» Coby to znaczyło, nie tłómaczy, lecz uwaz̓ać moz̓na, z̓e to znaczy jakiś przyhyt, jakby np. atāryca.
Awōń! ot tam, awōś, oto tu. Ross. авось, moz̓e; авось-либо , moz̓e, azali.
Azierōd, u. m. Dwa krąglaki, zwane reszēciny, na kilka sąz̓ni wysokie, przeciwległe na gumnisku o kilka tez̓ sąz̓ni w ziemię wbite, mające o jakie półłokcia, jedna od drugiej, dziury w sobie przewiercone nawskroś, w które zakładają się drąz̓ki, z̓erdzie, a między nie wsuwają się latem niedosuszone snopy zboz̓a dla dosuszenia. Taka ogromna drabina nazywa się azierodom i pieraplotom. Znajdują się one w miejscach lesistszych; w bezlesnych zaś ich nie widać.
Az̓nō, ano, jednak; aúz̓ōz̓, juz̓ci.
B.
Baćwinie, a. n. boćwina, botwino, gatunek ćwikły (beta cicla.) Liście i same korzenie nazywające się burakī (burak, borrago po łacinie) zwą się razem baćwiniem. Z nich
