Wola. A jak mianie siłaju pryniawolać, tady što?
Astap. Tady… tady ja pa darozie siłaju adbiaru ciabie ad ich! Hrechu ŭ hetym nia budzie… Pojdziem na kraj świetu i tam pawiančajemsia.
Wola. Astapka! Biez błahasławieńnia baćkou — heta-ż hrech!
Astap. Hrech?! A ci-ż nia hrech niawolić ciabie i siłaju addawać pad wianiec. Na hety hrech jany nas samy prymušajuć iści. (Krychu pamaŭčaŭšy.) Biednyja my z taboju, jak taja bylinka u poli… (Śpiawajuć.)
Horak, horak pałyn ŭ aharodzie…
Nie harčej-ża jamu, jak nam byci.
Bo jak pajści zamuż — to niawola,
A nie pajści zamuż — to niadola.
(Uwachodzić Dziamjan.)
ŹJAWA IV
Wola, Astap i Dziamjan.
Dziamjan. Što ja baču! Karšun pry hałuby, a hałub pry butelcy ŭ karčmie siadzić — wiečara dačakacca nia moża. (Sadzicca.)
Astap. Dobra wam śmiajacca, a nam żyćcio njamiła!
Dziamjan. Kab usiaje tolki biady i było! Nia bojciesia wy nia pieršyja płačacie na hetym świecie!
